NSLI-Y Final Project (Speech): My Trip to Tajikistan

For our final party, I gave a speech reflecting on my experiences in Tajikistan, and I spoke to an audience of my teachers, classmates, CLS students, teachers / those working with our program, and many, many host families. I was really nervous, preparing and giving this speech, because I started this program as a beginner, and was ending it with a roughly 450-word speech (Also, because I received 10000 corrections the morning of and had to fix my speech). I felt so relieved and proud at the end -- one random host dad even said it was excellent - офарин!

I included the text of the original speech in Tajiki below, with its English translation (I translated it as closely as possible!) below. Enjoy! :)

Саёҳати Ман Дар Тоҷикистон: Сухангӯй

Ассалом, ҳар кас! Номи ман Аниса аст, ва ман аз барномаи NSLIY ҳастам. Ин саргузашт шавқовар будааст, ширин ва талх, пурра бо муқобилхо ва мухолифҳо. Ҳозир, ман рӯйхате мегуям, бо 10 таҷрибаҳо ки доштаам.

Mан хеле хурсанд шудам барои омухтани забони шоиронае мисли тоҷикӣ, зеро инро аз мамлакати хоҷирӣ мардуми зиёд намедонад. Лекин, аз ин сабаби ҳамон, ман ҳам тарсидам.
Илова ба ин, дар Амрико, ман дар сафи болои ҳамсинфонам, чунки одатон дарс осонанд. Бовуҷуду ин, дар инҷо, ман зуд-зуд мубориза мебурдам, ва ман ҳатто аз шиддат гиря карда фиристодам. Ҳамсинфонам маро ба мубориза даъват мекарданд барои ман беҳтар шудан, ва ман бовар мекунам ки бо тоҷикӣ, беҳтар шудаам.
Ҳамчунин, ман оилаи дуюм дорам: оила мизбонам! Дар Амрико, факат як апа дорам, ва ҳамеша ба вай барои кӯмак ва бозӣ меравам. Инҷо, iPadи хоҳарамро таъмир кардам, ва вақте ки бо духтари апаи мизбонам бозӣ мекунам, бо ,хандааш ҳаловат мебарам.
Хуроки тоҷик шикамдард ба поён мерасидад, лекин ман каша, тушбера хеле дӯст медорам, ва ҳануз мехурам!
Барои аксари мардум, ман факат духтареам, бегонаеи амрикои бо табори ҳитоӣ. Лекин, Холаи Муҳарам гуфт ки ман духтараш ҳастам, ва ҳам ба ман курта, чун туҳфа, дод. Ман хеле фахр кардам.
Баъзе вақт, мардҳо меҳрубон нестанд – ба ман фарёд мезананд, ва ман нороҳат мешавам. Вале вақте ки ман бо оила мизбонам, ҳамсояҳо ҳастам, ман меҳмоннавозӣ ва меҳрбонии мардуми тоҷик хотиррасон карда мешавам.
Ҳаво ин кадар гарм будааст ки дар Хуҷанд бемор шудам, лекин бо пуштибонии ҳамроҳҳоам, боқувват мондам. дар Искандеркул, ҳавои сард буд. Палто лозим буд. Осмонро, бо ситораҳои зиёд, тамошо карда истода будем. Хеле ором ва сипосгузор будам, барои ин фурсат ба дидани ҷаҳон бо дӯстонам.
Дар оғоз, ман дар тарабхона фармоиш дода натавонистам. Дар сафар ба Искандеркул, суҳбат кардам бо ронандаҳо, ва ин хафта, ман комёбона таксӣ занг задам, ва дар каҳвахонае, пурсидам ва кепка ва айнакамро ёфтам баъд аз онҳоро гум кардан. Махсусан чун шармгинам, ман фахр мекунам ки бо озодӣи ва истиқлолияти афзуда, ман далертар ва пуртоқаттар шудаам.
Мардуми амрикоӣ Тоҷикистонро намедонад, аммо Душанбе ҳамеша ҷойи хоса ки дар дилам бурданиям. Оилаамро дар ИМА пазмон мешавам, аммо ҳам рафтан намехоҳам. Ман дӯстонам, оила мизбонам, устодҳоам, ва роҳнамоҳоамро ёд карданиям: Фируза, Мухарам, Шахноза, Саъдулло, Мавҷуда, Азиза, Марҷона, Райян, Малика, Тамано, Юсуф, Адиба, Илҳом, Баҳор, Карим, Меҳроҷ, Комила.

Дар хулоса, ба фикрам ки инҳо дигаргуниҳо, муқобилҳо ва мухолифатҳо нишон мекунанд ки мураккабии ин кишвар зебо аст, ва таҷрибаам равшан ва бемонанд будааст.

10. Масалан, барои охирин, 10: он як руз, бисёр гиря кардам. Ин ҳам руз, дар нонвойхона бо дӯстонам зиёдтарин хандидам. Чунин мушкилӣ шодиям ҳатто шодтар ва гиромитар мекунад. Ин нишон медиҳад ки каллимаҳои осон наметавонанд пешравиям, эҳсосотҳоам ва таҷрибаҳои навамро тасвир кунанд.

My Trip in Tajikistan: Speech

Hello, everyone! My name is Anisa, and I am from the NSLI-Y program. This adventure has been interesting, sweet and bitter, full of opposites and contradictions. Now, I’ll say a list, with 10 experiences that I’ve had.

I became very excited to study a poetic language like Tajiki, because it’s from a foreign country many people do not know. But, for this same reason, I also became frightened.
In addition, in America, I’m at the top of my class, so usually class is easy. Despite this, here, I often struggled, and I even burst out crying from stress. My classmates challenged me so I can improve, and I think that with Tajiki, I have progressed!
Furthermore, I have a second family: my host family! In America, I only have one older sister, and I always go to her for help and to have fun. Here, I fixed my younger sister’s iPad, and when I’d play with my host aunt’s little daughter, I (truly) enjoyed myself with her laughter.
Tajik food led me to have stomachaches… But I really liked kasha and tushbera, and I still ate!
For most people, I’m only a girl, a stranger, an American with Chinese heritage. But, my host mom Muharam said that I’m her daughter, and she also gave me a blouse as a gift. I was truly proud.
Sometimes, the men here aren’t kind – They shout at me, and I become uncomfortable. But when I’m with my host family, my neighbors, I am reminded of the hospitality of the Tajik people.
The weather has been so hot that I became sick in Khujand, but with the support of my fellow travelers, I stayed strong. In Iskanderkul, the weather was chilly, and I needed a jacket: we were watching the sky, with so many stars. I was peaceful, and so grateful, for this opportunity to see the world with my friends.
In the beginning, I couldn’t order at a restaurant. On the trip to Iskanderkul, I conversed with the drivers, and this week, I successfully called a taxi, and at a café, I asked and found my cap and sunglasses after losing them. Especially since I’m shy, I’m proud that with increased independence and freedom, I have become braver and more resilient.
American people don’t know Tajikistan, but Dushanbe will always be a special place that I’ll carry in my heart. I miss my family in America, but I also don’t want to go. I will miss my friends, my host family, my teachers, and my guides: Firuza, Muharam, Shahnoza, Mavjuda, Abby, Maggie, Rayyan, Mikaela, Tiffany, Yannick, Ava, Ian, Elaine, Cooper, Mehroj, Carly.

To conclude, I think that these changes, opposites, and contradictions show that the complexity of this country is beautiful, and that my experience has been vivid and unique.

10. For example, for the last one, ten: that one day, I cried a lot. That same day, at the bakery, I laughed the most with my friends. I think such difficulty makes my happiness even happier and more precious. This shows that easy words can’t describe my growth, my feelings, and my new experiences.

Thanks for reading! Feel free to contact me on any social media if you have questions about language, NSLI-Y, or anything in between!